รีวิว+สปอย Telephone #call123456 (นิยายวาย)

นิยายวาย Telephone #call123456 [Yaoi]

เรื่องโดย : Raccool

illustrator : PIUS33

กลิ่นอายยุค90 เทป ตู้โทรศัพท์  ซาวด์อะเบาท์

คำโปรยหลังเล่ม

"เขาก็รู้หมดดิว่าแกล้งใครมันจะบ้าไปสั่งพิซซ่าเบอร์ 123-456 นี่กัน" เหตุการณ์เกิดจากความคึกคะนองของเด็กม.ปลายพวกเขาตั้งกฎกติกาในการเล่นเกมหลังเลิกเรียน ผู้แพ้ต้องโทรสั่งพิซซ่าด้วยเบอร์ 0xx- 123-456 ทำให้'โชน' เด็กหนุ่มผู้แพ้ในเกมตานี้ได้คุยกับชายหนุ่มปริศนาที่ไม่ใช่พนักงานร้านพิซซ่า เรื่องราวในวันนั้นกลายเป็นเพียงความทรงจำขำขันแต่น้ำเสียงเหงาๆปลายสายยังคงดังก้องอยู่ในใจโชน วันเวลาล่วงเลยไปนานนับปีจนกระทั่งเข้ามหา'ลัย ความคิดถึงคนแปลกหน้าเสียงเศร้าก็แล่นปราดขึ้นมาโชนจึงตัดสินใจโทรไปที่หมายเลขประหลาดนั้นอีกครั้ง และได้คุยกับ 'เอิ้น' ชายหนุ่มเจ้าของเบอร์เรียงจากการแกล้งโทรผิดสู่สิ่งที่อาจเรียกได้ว่า "มีผู้ลิขิต" เรื่องราวนี้จะพาผู้อ่านกลับไปย้อนอดีตวันวานยุคตู้โทรศัพท์ในบรรยากาศสดใสซาบซ่าแบบวัยรุ่นยุค '90 อีกครั้ง!  #call123456
 "ผมไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยที่คุณเอิ้นเป็นกระเทย"
"ผมไม่ได้เป็น!"
"โอเคๆ ไม่ได้เป็นกระเทยก็ได้...แล้วเป็นอะไรล่ะตุ๊ด?"
"ไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น--
"คำนิยามต่างๆที่พวกคุณพยายามยัดเยียดมาให้มันสำคัญด้วยหรือ--
"เมื่อสุดท้ายผมก็เป็นคน!"

(ถ่ายภาพจากปกนิยายจริง)

ความรู้สึกที่มีต่อเรื่อง

เนื้อเรื่องจะเป็นแนว retro ย้อนไปช่วงประมาณ 90  เราชอบจังหวะการสื่อสารของตัวนิยายมันทำให้รู้สึกถึงว่าเหงาจริงๆตัวละครเหงาจริงๆตัวละครเป็นคนปิดกั้น มีบาดแผลในใจแล้วก็บอกถึงยุคสมัยว่าเป็นยุคสมัยที่ไม่ต้อนรับคนที่เป็นเกย์ แต่ก็มีบางช่วงบางตอนที่เรารู้สึกว่า คำมันไม่เข้าเท่าไหร่ คำมันแอบประดิษฐ์ไปนิดนึง อย่างเช่น"เช่นไร"อะไรแบบนี้ แบบ"เท่าใด"อะไรแบบนี้คือยุคสมัยมันเป็น 90 ก็จริงแต่คำพวกนี้มันก็ไม่ได้อยู่ในยุค 90 ตัวนักเขียนเองอาจจะไม่ได้เป็นวัยรุ่นที่อยู่ในยุค 90 เราก็เข้าใจได้ และได้มีการค้นคว้าหาข้อมูลเอามาเขียนนิยาย มันก็จะแบบไม่ได้ลึกซึ้งเหมือนกับเด็กวัยรุ่นในยุค 90 จริงๆ  ข้อยกวลีหนึ่งที่มันแอบแปลกที่มันดูไม่ค่อยจะยุค 90เท่าไหร่ เหมือนช่วงอยุธยามากกว่า อย่างเช่นใช้คำว่า "เมื่อไหร่จะได้คุยกันเล่า" กับประโยค"ใยจะสู้ได้กับเสียงร้องของโชน"คำว่า"ใย"ยังไงมันก็ดูเก่าแบบไม่ใช่ 90 มันดูเก่ากว่านั้นอีก แต่ไม่ได้ติดอะไรตรงนี้มากค่ะ เนื้อเรื่องดำเนินไปเรื่อยๆ เหมือนเล่าชีวิตคู่รักคู่หนึ่งที่เปลี่ยนผ่านจากยุคอนาล็อกมาสู่ยุคดิจิตอล และสอดแทรกเรื่องปัญหาการคุกคามและการยอมรับเพศทางเลือกไปด้วย ดีค่ะ เรื่องนี้ความหนาไม่สู้ NC แน่นๆจุกๆในเรื่อง เรียกได้ว่าพระเอกคลั่งรักสุดๆ ดราม่าไม่หนักเพราะความรักชนะทุกสิ่ง 55

**สปอยเนื้อเรื่อง**

    เรื่องดำเนินจากที่โชนพระเอกของเราแพ้พนันเกมส์กับเพื่อนสมัยตอนมัธยม ทำให้เค้าต้องแกล้งโทรไปสั่งพิซซ่ากับเบอร์ เรียงซึ้งไม่น่าเป็นไปได้ว่าจะมีใครรับ ปลายสายกลับเป็นคนคนหนึ่งที่ในน้ำเสียงดูเศร้า หลังจากขึ้นมหาวิทยาลัยเค้าจึงลองโทรไปหาเบอร์นั้นอีกครั้ง และเอิ้นกับโชนก็ได้รู้จักกัน โชนเล่าเรื่องผู้หญิงคนหนึ่งในบาร์ให้เอิ้นฟัง ตอนแรกก็ไม่คิดว่าเป็นเอิ้นแต่โชนจำเสียงเอิ้นได้ ความแตกทำให้โชนรู้ว่าผู้หญิงในบาร์กับคนแปลกหน้าที่เค้าคอยโทรหาตลอดคือ คนคนเดียวกัน ตอนแรกเอิ้นก็หนีหน้าและไม่ยอมรับโทรศัพท์โชนอีก เพราะเอิ้นเป็นเกย์และกลัวโชนรังเกลียดเขา เอิ้นมีปมฝังใจเรื่องครอบครัวว่าเกย์ไม่เป็นที่ยอมรับ และแตกต่างจากคนอื่น เอิ้นอยู่บ้านคนเดียวเพราะครอบครัวไม่ยอมรับและต้องการให้เค้าอยู่ห่างจากครอบครัว เอิ้นจึงไม่ยอมเปิดรับใครเลย จนมาเจอโชนโชนพยายามเป็นเพื่อนที่ดี พยายามเข้าหาเอิ้นเรื่อยๆ จนทั้งคู่ตกลงเป็นแฟนกัน ทั้งคู่มีเรื่องที่ต้องปรับเข้าหากัน มีงอนมีห่วง หวงกันบ้างแต่ก็ลงเอยด้วยดี โหยหากันและกันเวลาไม่ได้อยู่ใกล้กัน เนื้อเรื่องก็เล่าเรื่องราวที่คนสองคนเป็นแฟนกันภายใต้เงื่อนไขของสังคมที่ยังไม่ยอมรับเพศที่สาม เล่าตอนไปเที่ยวด้วยกันครั้งแรก พระเอกค่อนข้างคลั่งรักนายเอกมากพอสมควร พาร์ทสเปจะเป็นช่วงชีวิตที่ทั้งสองคนคบกันอยู่ยาวไปจนถึงอายุ 40กว่าเลย  Happy Ending เสริมๆสาเหตุที่นายเอกต้องแต่งเป็นผู้หญิงเพราะต้องการปกป้องตัวเองจากสายตาคนอื่น เวลาที่บางทีเค้าอาจจะเผลอไปมองผู้ชายด้วยกัน

ตัวละคร สำคัญที่มีบทบาทในเรื่อง

โชน  พระเอก

เอิ้น  นายเอก

ตาว  เพื่อนร่วมหอของโชน

ตะวัน  เพื่อนสมัยเรียนของเอิ้น

ป้าภา  แม่บ้านของเอิ้น

ลุงรวี  คนขับรถของเอิ้น

ภูมิ นักเรียนที่เรียนกับเอิ้นในตอนพิเศษ

Rate:8/10